Eerstbeklimming in de Pakistaanse Hindu Raj

Geïnspireerd door een expeditieverslag van een Franse expeditie uit 2007 reisden Menno Schokker, Ruud Rotte, Danny Schoch en Bas Visscher in de zomer van 2018 naar de Pakistaanse Dasbar-vallei in het Hindu Raj-gebergte. Ze waren verliefd geworden op een foto van de onbeklommen berg Kachqiant (6015m). Na bijna een jaar voorbereiden ging de droom in vervulling.

Over Kachqiant en de Hindu Raj

Kachqiant staat op de kaart aangeduid als 6015 meter hoog en ligt in de Hindu Raj, een kleinere bergketen dichtbij het Wakhan Corridor in Afghanistan. In 2007 waren de Fransen waarschijnlijk de laatste klimmers die deze vallei bezochten. Het Nederlandse team krijgt gedurende de expeditie een gewapende Pakistaanse politieagent mee voor extra veiligheid.

Zachte sneeuw

De mooie en onbeklommen Kachqiant was het hoofddoel, maar de Nederlanders wilden ook andere bergen verkennen. Tijdens acclimatisatietochten kwamen ze er echter al snel achter dat de sneeuw overdag erg zacht was. Lopen en klimmen in de sneeuw was alleen 's nachts mogelijk. Na acclimatisatie installeerden de Nederlanders kamp 1 op 5000m hoogte op de Kachqiant en keerden terug naar het basiskamp.

Danny wordt ziek

Danny krijgt in basiskamp zeer hoge koorts en extreme hoofdpijn. Zijn toestand verslechterde zo erg dat de Nederlanders evacuatie per helikopter nodig achtten. Toch begon de antibiotica te werken en herstelde hij heel snel. Na de expeditie, thuis in Nederland, werd Danny overigens opnieuw zeer ziek. Hij blijkt een hersenontsteking veroorzaakt door lyme te hebben.

Eerste toppoging

Een paar dagen later vertrekken Menno, een totaal herstelde Danny en Bas voor een eerst toppoging op de Kachqiant. Ruud blijft ziek achter in basiskamp. De wind is extreem koud en de sneeuw ongebonden. Na urenlang afzien en ploeteren besluiten de Nederlanders om op 5450 meter hoogte de poging te staken.

Naar Chiantir Chish

Na deze mislukte poging besluiten Menno en Ruud hun pijlen te richten op een graat op de Chiantir Chish (ca. 6200m). Ze pakken een tent en eten in voor 4 dagen. Maar ook hier vallen de condities tegen. Op een hoogte van 5800 meter besluiten ze zich terug te trekken. De rots is erg slecht en regelmatig komen er natte sneeuwlawines naar beneden.

Naar de top van Kachqiant

Danny en Bas wagen ondertussen een tweede en laatste poging op Kachqiant. Ze wisten dat de omstandigheden slecht zouden blijven, maar zagen de kansen nog steeds positief in. Een extra tussenkamp, veel eten en dikke donsjassen waren onderdeel van hun nieuwe tactiek. Om 2.30 uur verlieten ze kamp 2 op 5500 meter hoogte. Opnieuw is het ploegen en waden door de ongebonden sneeuw, soms boven snoeihard zwart ijs. Passages van 70º blijken makkelijk vergeleken bij de sneeuw. Op de topgraat werd het makkelijker en komt het einde in zicht.

Op 1 juli 2018 om 16.00 uur staan Danny en Bas op de top. De gps van de satelliettelefoon gaf een hoogte van 5990 meter aan, hoewel kaarten een hoogte van meer dan 6000 meter melden. Bas schrijft hierover:

“Wat een blijdschap en opluchting. Maar we voelen ook spanning voor de afdaling. We hebben echt flink
gepusht en we zijn allebei heel erg moe. Het is al 16.00 in de middag en we hebben nog een hele
lastige afdaling voor de boeg. Het voelt niet goed dat het al zo laat is, maar we nemen de tijd op de top.”

De eindeloze afdaling met abseils aan abalakovs en steile ongezekerde sneeuwpassages terug naar kamp 2 op 5500 meter duurt 9 uur. Daar rusten Bas en Danny een paar uur uit voordat ze de rest van de afdaling afleggen. Op hun laatste energie komen ze in basiskamp, waar ze de beklimming vieren met Ruud en Menno en met de Pakistaanse staf.