Solobeklimming van de Sentinelle Rouge

In de zomer van 1978 soleerde Saskia van der Stoel de Sentinelle Rouge op de Brenva flank van de Mont Blanc. Het is een opvallende en mooie prestatie, omdat het om een lange en technische route gaat, die ze alleen heeft beklommen.

Artikelen

Saskia was in de jaren zeventig een van de sterkste vrouwelijke alpinisten in Nederland. Tijdens haar klimcarrière heeft ze enkele artikelen gepubliceerd in De Berggids over haar avonturen. Ook over de beklimming van de Sentinelle Rouge schreef ze een levendig verhaal, waarin ze uitlegt hoe het is om alleen op pad te zijn. De redactie publiceerde naast het artikel een naschrift met een waarschuwing voor de risico’s van het soloklimmen.

Terugblik

In 2022 schrijft Saskia het volgende over haar solobeklimming van de Mont Blanc.

‘Bij mijn beklimming van de Sentinelle Rouge had ik denkelijk zelfs geen fototoestel mee. Ik had wat spullen om eventueel te bivakkeren, 9mm touw en natuurlijk ijshaken, pikkel, ijsbijl ed. In feite heeft de afdaling me meer in de problemen gebracht dan de beklimming. Het leek of ik in een roes was.’

Jeugd

Saskia van der Stoel klom in haar beginjaren veel met Ronald Naar samen. Ze leerde hem op 14-jarige leeftijd kennen. Samen installeerden ze huttenboeken in bomen in de parken in Den Haag. Daarna deden in 1969 en 1970 een jeugdcursus van de KNAV. Hun niveau werd gaandeweg steeds hoger. Zo deden ze met z'n tweeën de zuidgraat van de Salbitschijen en de noordwand van de Lenzspitze. Na die laatste tocht liep Ronald Naar behoorlijke bevriezingen op.

Solo

Later deed Saskia steeds vaker aan solo beklimmingen. In 2022 blikt ze hierop terug:

‘Een paar oude artikeltjes van mij lezend, realiseer ik me dat ik - ongebruikelijk voor die tijd - veel solo klom. Deze praktijk was in eerste instantie uit nood geboren. Tijdens beklimmingen met anderen kon ik zo af en toe 'de geest krijgen' en dan rücksichtslos over mijn klimgenoten heen walsen. Verzoeken om om te keren of zelfs maar te rusten waren dan niet aan mij besteed. Pas achteraf kon ik inzien dat dit gedrag bijna autistisch was - althans geen ruimte bood aan mijn touwgeno(o)t(en).

Ongetwijfeld door gedrag als dit kreeg ik de naam een rücksichtslose en ruige alpinist te zijn. Dat maakte dat ik, los van een klein groepje getrouwen, niet makkelijk aan klimmaatjes kon komen en me - eerst in gematigd terrein - hoe langer hoe meer aan het solo-klimmen waagde. De praktijk was geen bewuste keuze, maar uit nood geboren.'

Expeditie

In 1979 ging Saskia op expeditie naar Groenland waar ze verschillende eerstbeklimmingen deden. Ze was ook initiafneemster van de Primeur cursus, die enthousiaste Nederlandse klimmers met een hoog technisch niveau samenbracht. Begin jaren ‘80 meldde Saskia zich aan voor de selectieprocedure van de Nederlandse Mount Everest expeditie die in 1982 moest plaatsvinden. Ze werd afgewezen, omdat ze niet goed genoeg in het team zou passen. Saskia raakte steeds meer teleurgesteld in de bergsportwereld. Ze schreef daarover het volgende:

‘Hoewel feministische motieven daarbij een rol speelden - keer op keer werd ik geconfronteerd met het dogma dat een vrouw zich bij uitzonderlijke klimgelegenheden coute que coute ongelukkig zou voelen in een groep met mannen - had ik een nog groter probleem met de competitieve tendens die dicteerde dat het in het alpinisme vooral zou gaan om de moeilijkheidsgraad.’

Gestopt

Rond 1982 besluit ze te stoppen met alpinisme. Tegenwoordig woont Saskia van der Stoel in Frankrijk.