03-06-2010 door Kim van den Hout 

Ook voor Jong Oranje is het internationale wedstrijdseizoen begonnen. Vandaag met een TEAM (maar liefst zes jeugddeelnemers) op weg naar het Oostenrijkse Imst. Een lange, maar aangename, treinreis bracht ons rond etenstijd in Imst. Het hotel Hirschen, dichtbij de klimhal in het centrum van het dorpje, is onze thuisbasis voor de komende dagen. Voor Nikki van Bergen en Tabitha Buma is het plaatsje niet nieuw, ook Bob Schubert heeft hier al meerdere malen aan het Youth Color Climbing Festival meegedaan. Voor hem, Daan Groskamp en Teun Keusters wordt het de eerste EYS. Zij staan bijna altijd samen op het podium bij de nationale wedstrijden, spannend wat ze internationaal gaan doen! Als oudste jeugdklimmer maakt Elko Schellingerhout het team compleet. Na lange tijd met blessures gekampt te hebben is het voor hem eindelijk weer tijd om mee te kunnen doen aan een EYS. Het zal een weekend worden met veel spanning, kansen en ervaringen!

Morgen eerst een verkenningsdag in Imst, inschrijvingen en voorbereidingen…  

04-06-2010 door Elko Schellingerhout 

Na een slechte nacht slapen ging om half negen mijn wekker. Na een snelle douche was ik samen met Bob bij het ontbijt aangekomen waar de andere teamleden zich al behoorlijk vol aan het eten waren. Tijdens het ontbijt hadden we een planning voor die dag gemaakt. De jeugd B en A klimmers ging zich vermaken in het zwembad en de rest ging samen met Kim boodschappen doen.

Bij terugkomst was het plan om naar de rodelbaan te gaan. Doordat Nikki en Bob er al eens eerder waren geweest waren dat onze gidsen die ons de weg naar de rodelbaan wezen. Het pad wat we omhoog liepen was erg mooi! Langs een rivier omhoog met watervallen, bruggen en grotten. Tijdens deze tocht kwamen bij Kim en mij veel herinneringen boven van vroeger. Deze tochten maakte wij namelijk altijd met onze ouders toen wij nog heel klein waren. Al snel waren we bij de stoeltjeslift aangekomen waarmee we naar de rodelbaan werden gebracht om vervolgens heel snel naar beneden te zoeven!

Omdat we geen lunch bij ons hadden zijn we naar beneden gelopen om te eten op het balkon van Bobs en mijn hotelkamer. Deze was enorm groot waardoor we met zijn alleen buiten konden zitten en van het uitzicht genieten.

We hadden nog een paar uurtjes voordat we met het gehele team richting de klimhal zouden lopen om ons in te schrijven.  Deze uurtjes gebruikten Teun en Daan om nog even de sauna in te gaan. De rest zat of op hun kamer, of met hun pc in de buitenplaats van het hotel waar we WIFI hadden. Na de inschrijving zijn we naar een Italiaan gelopen waar we heerlijk hebben gegeten. 

Terug in het hotel hebben we op Kim gewacht die aanwezig moest zijn bij d technical meeting en hier onze rugnummers ontving en definitieve startvolgorde. Daarna gauw naar bed om morgen fit aan de start te verschijnen. 

05-06-2010 de kwalificatiedag 

Teun:

Voor mij was het de eerste internationale wedstrijd waardoor ik niet echt wist waar ik stond. Mijn doel was gewoon lekker klimmen om dan maar zien waar ik uitkwam. Ik startte als 47e van de 50 en had dus veel klimmers voor me. Van tevoren dacht ik dat ik mijn zenuwen goed in bedwang kon houden doo buiten even tot rust te komen. Toen ik de route instapte kwamen de zenuwen heel hard terug en wist ik er niet echt mee om te gaan. Mijn voetplaatsing was wild en slordig waardoor ik meteen al begon te verzuren. Door een paar slechte passen werd mijn zelfvertrouwen naarmate de route vorderde alleen maar kleiner en mijn verzuring ging snel omhoog. Op het eind wist ik nog wel te geven wat er in zat, maar dat was lang niet voldoende om tevreden over te zijn. Na de eerste kwalificatie stond ik 34e samen met Bob.

De tweede route stapte ik eigenlijk zonder spanning in omdat ik wist dat het niet veel slechter kon gaan. Het ging allemaal veel soepeler. Ik bewoog voldoende maar niet te veel met mijn lichaam en mijn voetplaatsing was beter dan een gemiddelde training. Ik voelde wel dat ik snel begon te verzuren en net voor de crux had ik het gevoel niet verder te kunnen. In een wanhoopspoging heb ik gesprongen en twee grepen verder nog aangetikt. Achteraf dacht ik dat ik misschien beter door had kunnen klimmen en iets te snel de beslissing  had genomen om te springen. Uiteindelijk is die greep niet gerekend, maar het maakte toch niet veel uit omdat ik nu i.p.v. 35e, 36e ben.

Ik hoop in Wenen zo te presteren dat ik me er zelf goed bij voel want dat is nu niet echt het geval. Wel was het een bijzondere en leuke ervaring.  

Tabitha:

‘Vet! Éen en al cool!’ Dat is wat ik dacht toen ik de hal binnenliep. De eerste route van de meisjes A was zeker vet. Leuke grepen, verre passen en lekker veel overhang: een échte Imst-route. Ook de anderen hadden vette routes, met natürlich veel overhang.

Ik moest als 15e en was dit keer gelukkig niet zo heel zenuwachtig. De eerste route ging wel lekker en ik kon alles geven wat ik had. Zwaar verzuurd viel ik uit de route en kwam op een 14e plaats.

De tweede route was de eerste route van de meisjes B. Dat betekent natuurlijk niet dat hij makkelijk was. En dat was hij zeker niet. Het begin tot het dakje ging redelijk, maar door een stomme fout viel ik er in het dakje al gauw uit. Mijn arm bleef haken achter een setje... Balen! Jammer genoeg niet in de finale, maar met mijn 17e plek ben ik ook tevreden. 

Daan:

Op zaterdag waren de kwalificaties. Toen ik de eerste route ging inlezen zag hij er wel lastig uit maar niet onmogelijk. Nadat ik veel naar anderen jongens had gekeken had ik wel enig idee hoe ik het zou gaan oplossen. Ik ging eerst opwarmen en toen moest ik de route in. Aan het begin zat ik nog niet zo heel lekker in de route maar dat ging steeds beter.  Ik was aan het eind van de route erg moe maar het lukte toch nog om het uit te klimmen. De 2e route zag er een stuk lastiger uit. Ik was deze keer als 9e aan de beurt dus ik moest gelijk goed naar anderen kijken en opwarmen. Toen ik  aan het klimmen was ging het steeds beter in de route, maar op het eind was ik wel erg moe en kwam ik 3 grepen onder de top eruit vallen. Ik ben uiteindelijk 12e geworden, wel jammer dat ik net niet in de finale zat, maar ik ben verder wel tevreden. 

Bob:

De wekker gaat vroeg in de ochtend, we eten even wat en dan lopen we naar de hal toe. Ik was al eens eerder in de hal geweest maar het blijft geweldig. Ik bekijk de routes en die zien er mooi en hard uit maar ook wel weer te doen.

De 1ste kwalificatie: Voordat ik de route instapte vielen de zenuwen wel mee maar toen ik eenmaal had ingebonden werd ik pas echt nerveus. Het klimmen in de route ging gewoon goed maar omdat ik best zenuwachtig was klom ik heel erg gespannen en elke pas maakte ik op zeker dus ik raakte snel moe. 4 grepen onder de top zette ik net niet hard genoeg aan naar een ondergreep en viel ik eruit.

De 2de kwalificatie ging beter qua zenuwen. Maar ongeveer 10 passen onder de top was ik te ver door geklommen om het setje te clippen dus daar kon ik niet meer verder want het setje clippen lukte echt niet meer. Uiteindelijk sprong ik maar naar een greep die hoger zat. Het was wel jammer want ik had nog wel een paar passen verder gekund en omdat iedereen zo dicht bij elkaar zit is elke pas die je verder komt heel belangrijk.

Ik vond het een hele leuke ervaring en ik heb veel zin in de volgende EYS. 

Elko:

Jarig! Na weer een slechte nacht te hebben geslapen was het vandaag de dag van de wedstrijd, en natuurlijk mijn verjaardag. Nadat ik bij het ontbijt werd toegezongen door Kim en Nikki , zijn we naar de hal gelopen. Na wat opwarmen, routes bekijken en de demo te hebben gezien kon ik nog snel het laatste doen aan mijn opwarming. Nog even snel inlezen en dan de route in. 

Helaas ging de 1ste route niet als verwacht, door een foutje begon ik snel te verzuren en kwam ik niet zo ver als gehoopt. Met een uitslag van 34-(waarbij 38 top is) werd ik uiteindelijk 18de in de eerste kwalificatie. 

Snel naar het hotel om even uit te rusten om vervolgens weer naar de hal te gaan voor de 2de kwalificatie. Mijn hotel kamer was in de tussentijd versierd met slingers en ballonnen door mijn teamgenootjes.  

De tweede kwalificatie ging stukken beter. Met een goede rust in het dak kon ik wat herstellen om de laatste paar meter op kleine randjes te klimmen. Na de topgreep te hebben gepakt moest ik alleen nog de twee laatste setjes klippen en had ik een TOP! Nu was het wachten op de uitslag. Met een 18e en eerste plaats eindigde ik uiteindelijk als 11e. Dit was op dat moment heel erg balen, maar al met al kan ik terug kijken op een geslaagde wedstrijd na 2 jaar lang blessure leed. 

Nikki:

Het is altijd spannend, de eerste wedstrijd van het seizoen. Een hele winter lang heb je getraind, zonder echte testmomenten. Je hebt het idee dat je wel fit bent, maar hoe langer het testmoment weg blijft, hoe sterker de twijfel toeneemt. Ik was dan ook blij dat Imst eindelijk voor de deur stond. Ik wist dat ik fysiek fit was, maar mentaal was ik behoorlijk gesloopt door een lange periode van eindexamens. Dit gaf me echter ook een soort rust. Je weet dat je jezelf niet te veel druk op kan leggen, omdat je hoofd nou eenmaal niet helemaal meewerkt. Zo ging ik zonder verwachtingen de wedstrijd in. Ik zou het wel zien.  

In de kwalificaties werd ik bevestigd in die vermoeidheid. In de eerste route was ik niet helemaal warm, omdat ik iets te vroeg was gestopt met opwarmen en ook nog lang moest wachten door wat technische problemen. Daarnaast was de focus lang niet zo goed als ik van mezelf ken. In de tweede route ging dat al beter, maar met een 8e plaats was ik nou niet helemaal tevreden. Gelukkig zat ik wel in de finale, dus alle kansen lagen nog open. 
 

06-06-2010 de finaledag  Nikki

Normaal gesproken  ben ik behoorlijk gespannen voor een finale. Maar deze keer viel dat ontzettend mee. De avond ervoor had ik de trucjes doorgenomen die ik vorig jaar gebruikte om me goed te kunnen focussen. Dat moest nu dus wel goed komen. Verder was ik gister 8e geworden, dus had ik nauwelijks iets te verliezen en ik bleef mezelf vertellen dat ik niet te veel kon verwachten zo vlak na het eindexamen. Toen ik na drie uur in de isolatie eindelijk mocht klimmen was alles relaxed en merkte ik eigenlijk niets meer van die mentale vermoeidheid. Ik kon weer tempo maken in het klimmen. Ik voerde alles passen snel en zeker uit en zag de oplossingen in één oogopslag. Achteraf wist ik één ding zeker. Ik had alles gegeven wat er vandaag in zat. Tot op het laatste moment bleef het ontzettend spannend. Als de laatste klimster vroeg uit de route zou vallen, zou ik eindelijk een podiumplaats halen! Al vroeg in de route leek ze moeite te hebben en zelfs in de pas die ik wel nog maakte viel ze een aantal keren terug. Wonder boven wonder kon ze hem toch nog maken en zo belande ik net naast het podium, op een 4e plaats. Erg zuur, maar tegelijk ook een goed resultaat. Met gemengde gevoelens ga ik nu naar Innsbruck om lekker hard te trainen en zo de volgende keer niet naast, maar op het podium te staan!