Het weekend voor de International Climbers Meet oefende Aniek in het Duitse Ettringen. Ze deed daar een tweede beklimming van de route Dance2Techno (D2T) op pre-placed gear. D2T is een oude C1-route in de Hexenkessel die ook vrijgeklommen kan worden op eigen zekeringen. Het is dan een 7c met harde boulderinstap en tricky te plaatsen micro-gear (ballnutz en microcams). Lees Anieks verslag van de Meet.

Women’s International Climbers Meet (WICM)
Llanberis Pass 12-06-2016 – 19-06-2016

Door Aniek Lith

"Een week lang trad routes klimmen met alleen maar vrouwen, how came?!

In 1984 werd de eerste WICM gehouden in de Llanberis Pass, Wales. Tijdens deze week klom de eerste Britse klimster een E5 met de route Right Wall in Cremlech. Hilary Lawrenson was als jonge klimster bij die meet. Later werd ze voorzitter van de Pinnacle Club: een club van vrouwelijke trad klimmers in de UK. Geïnspireerd door de WICM van 1984, besloot ze om een nieuwe WICM te organiseren, in de week van 12 t/m 19 juni. Twintig vrouwen uit heel Europa en zelfs Japan en India kwamen naar Wales om daar samen met UK host klimmers mooie trad klim avonturen te beleven.

Zondagochtend vroeg arriveerde ik op het vliegveld bij Manchester. Hier zou ik twee andere klimsters ontmoeten om met z’n drieën naar de Llanberis Pass te rijden. Ik liep de baggagehal uit en keek om mij heen op zoek naar klimmers. Een vrouw met een grote rugzak en gespierde armen zag ik op dezelfde manier om zich heen kijken. Het bleek Ilona uit Letland te zijn. Zo’n 5 minuten later kwam er een andere vrouw aangelopen met door de zon bruingekleurde, pezige armen en een klimbroek aan: Allie, een host klimmer uit de UK. Zij bracht ons naar de pas, waar we aan het begin van de middag aan kwamen. Genoeg tijd om snel een route te klimmen! Samen met Chloe uit Ierland stapte ik mijn eerste route in Wales in: een HVS 5a van drie touwlengtes. In het laatste stuk van de route begon het te regenen en doorweekt kwamen we een tijdje later weer bij de hut aan. Laten we het de ontgroening voor klimmen in Wales noemen. Inmiddels waren er meer klimsters aangekomen en de hut waar we verzamelden was al van een afstandje te horen door veel vrolijk gepraat. De groep vrouwen die bij de Meet waren was een bonte verzameling niet alleen omdat iedereen ergens anders vandaan kwam, maar ook omdat de klimniveaus en de ervaring met trad klimmen enorm verschilden. De gemeenschappelijke factor was echter een grote liefde voor klimmen en buiten zijn en dit schepte al snel een band tussen iedereen.

Maandag werd elke buitenlandse klimster gekoppeld aan een host uit de UK. In de ochtend was er een trad clinic, om voor degenen met wat minder ervaring in trad klimmen de basics uit te leggen. In de pas regende het pijpenstelen, wat Ellie (mijn host klimster voor maandag en dinsdag) en mij deed besluiten om een uur te rijden richting Gogarth, de zee. Dikke mist gaf de omgeving een sprookjesachtig beeld maar maakte ook de rotsen nat. Desondanks besloten we af te dalen naar de kliffen om te kijken of de route Gogarth (E1 5c) nog enigszins beklimbaar was. De rotsen voelden redelijk droog en snel traverseerden we een paar meter boven de zee naar het begin van de route. Voordat het vloed werd klommen we de eerste lengte, waarna we rustiger de daaropvolgende 4 pitches konden klimmen. In de tussentijd klaarde de mist op en hadden we een prachtig uitzicht over de kliffen en de zee. In de avond hadden we avondeten in een café, waar iedereen de avonturen van de dag met elkaar kon delen. We sloten af met twee praatjes over klimmen in Kroatië en klimmen in India. Een mooi begin van de week!  

De weersvoorspelling voor dinsdag was dat het in de ochtend droog zou zijn en in de middag regen. Vroeg ontbijten en snel richting de rotsen dus! Ellie en ik hadden de route Diagonal (HVS 5a) op het oog, lekker makkelijke route zodat we goed tempo konden maken en eventueel de laatste lengte in de regen konden klimmen. Helaas kwam de regen eerder dan voorspeld en in de tweede touwlengte was de rots veranderd in een waterval. We besloten dat waterval klimmen op een plaat niet heel inspirerend was en keerden terug naar de hut. Stilzitten is echter zowat onmogelijk in zo’n mooie omgeving en dus gooiden we wat crashpads in de auto en reden weer richting de zee, naar een bouldergrot die overhangend genoeg is dat je zelfs in de stromende regen kan boulderen. De grot was net zo glad geklommen als de makkelijke routes in Freyr, maar desondanks was het enorm gezellig en motiverend om samen met een groep van c.a. 8 vrouwen harde boulders uit te werken in de grot.

Woensdag was de weersvoorspelling regen, maar gelukkig was de voorspelling weer fout en kregen we zon! Samen met Sammy, mijn host klimster voor woensdag en donderdag, ging ik weer richting Gogarth om daar wat klassieke routes te klimmen: Dream of White Horses (HVS 5a) en Quartz Icicle (E2 5c). Om bij deze routes te komen moest je als eerst een stuk abseilen, waarna je voor Dream of White Horses een enorme traverse van 4 pitches over de gehele wand maakt en voor Quartz Icicle een mooie kwartsspleet volgt. Dit alles met onder je de zee die tegen de rotsen slaat en afwisselend buldert en rustig kabbelt.

Het mooie weer duurde helaas niet lang en donderdag zaten we weer in de regen. De DMM factory is gelukkig in de buurt en boden aan om een rondleiding te geven in hun fabriek. Van begin tot eind lieten ze zien hoe cams, zekerapparaten en karabiners gemaakt worden en hoeveel werk erin zit. Waar ik tot dusver cams altijd enorm duur vond, vind ik ze nu bijna goedkoop als je kijkt naar hoeveel werk in het productieproces zit. Na de tour was het gestopt met regenen dus reden we naar het snelstdrogende gebiedje in de buurt: The Slates: een gebied waar je maximaal je voeten moet vertrouwen op minimale treedjes. Na als eerst makkelijk begonnen te zijn met een HVS, E1 en een E2 besloot ik dat het tijd werd om mijzelf wat meer uit te dagen en dus stapte ik Jack of Shadows (E4 6a) in. Er kon niet heel veel protectie in de route, wat het naast eng ook een goede motivatie maakte om de route te onsighten.

Vrijdag kreeg ik de kans om te klimmen met Michaela Tracey. De boulderfreaks kennen deze naam waarschijnlijk wel van de boulderworldcups: ze is momenteel de nummer 10 van de wereld. Zoals ze zelf zei; niet slecht voor een trad klimster! We gingen naar Gogarth, waar we de route Positron (E5 6b) beiden onsight klommen. De eerste twee pitches waren prachtig klimmen in een lange verzurende overhang die goed af te zekeren was. De derde pitch begon met wat mooie rots, waarna het terrein veranderde in heel steil heide klimmen. Gelukkig waren we allebei niet zo zwaar en hielden de wortels van de heide ons gewicht tijdens het omhoog klimmen. Hiernaast deden we nog een E2 5b multi-pitch en een E3 single-pitch, waarna we terug naar de renden om nog op tijd bij het avondeten te zijn.

Zaterdag was de laatste klimdag en gelukkig was het weer redelijk. Hoog op mijn to-do lijst stond de route Strawberries (E7 6b). Deze route is slechts drie keer onsight geklommen, waarvan 1 van de drie Jorg Verhoeven is. Daarnaast is de route slechts 1 keer door een vrouw geklommen: Emma Twyford. Het leek mij erg gaaf de trip af te sluiten met een beklimming van deze klassieker. Om bij de route te komen moet je als eerst 3 makkelijke pitches (E2 5c) omhoog klimmen, waarna je onder de route hangt. Een smalle kleine spleet leidt je naar een grotere spleet en vervolgens gingen de pofvlekken verder omhoog. In mijn onsight poging viel ik eruit bij de pas naar de grotere spleet door het missen van een luttele centimeter om de pas wat makkelijker te maken. Vervolgens werkte ik de route twee keer in toprope uit en lukte het om alle passen te maken. Na een hele week klimmen voelde ik mij echter niet heel fit meer, dus een beklimming van de route zat er niet meer in. Terug bij de auto keek ik nog een laatste keer in de topo, en zag dat er twee lijnen op die wand zaten: Strawberries en Dream Topping (E7 7a). De pofvlekken die ik volgde tijdens het uitwerken bleken bij Dream Topping te horen. Kortom: ik had de verkeerde route uitgewerkt! Naast dat dit de grote grap van de week werd, is het ook extra motivatie om snel weer een keer richting Wales te gaan :-D.

Al met al was het een fantastische week, waarin ik geweldige, inspirerende vrouwen ontmoet heb, veel toffe routes heb geklommen en enorm veel plezier heb gehad. Mijn trad klim skills hebben zich enorm ontwikkeld evenals stalen zenuwen. Het grootste wat ik geleerd heb is dat trad klimmen niet eng is, maar juist erg leuk. Hopelijk maakt dit meer vrouwen enthousiast om nutjes en cams aan de gordel te hangen en mooie trad routes te gaan klimmen!"

Foto's: Clair Maw, www.clairemawphotography.com