Langer dan één dag door de bergen rennen

De grote wens voor dit jaar is meerdaags trailrunnen. Tijdens trekkingen o.l.v. Bergwandelen.com mijmerde ik vaak over het idee om over al die paadjes te kunnen rennen. Met alleen het hoognodige mee, op de lichte schoentjes, het geeft me zo’n vrij gevoel! Helemaal als je de nacht ook nog in de bergen mag doorbrengen en je dus hoger, verder en dieper de bergen in kunt! Van A naar B naar C, i.p.v. terug naar huis. Het avontuur lonkt hierin bijna grenzeloos!

Nieuwsgierig
Ik ben er benieuwd naar of je meerdaags kunt trailen met de extra bepakking als slaapzak, matje, kookgerei, extra eten etc. of dat het eigenlijk een verkapte hike op trailrunschoenen wordt.
En hoe voelt het lijf na een nachtje ‘out there’? Voel ik me veilig zo midden in de natuur en het thuisterrein der wilde dieren? Kilometers weg van bereik en elke vorm van beschaving? Ik heb nooit op de padvinderij gezeten, maar met de combi van gezond verstand en een onderbuik gevoel waar ik goed op vertrouwen kan, kom ik een heel eind ben ik achter gekomen. 

Ook weet ik vooral wat ik NIET kan als wannabee bergmeisje en draai ik om als ik een situatie niet vertrouw. Daar heb ik geen moeite mee. Sterker nog … dat is voor mij een onderdeel van het avontuur. Dat ik nooit weet hoe mijn plan afloopt.
En als het moet kan ik heel hard rennen natuurlijk :).

Oke, even het doel concreet ...
Tour d’Oisans solo trailen met bivaks is de droom. In het verstillende najaar, medio september / begin oktober. Die tour is zo’n 170 kilometer met 12.000 hoogtemeters en loopt door mijn bergdorp Puy Saint Vincent, wat het voor mij ultiem en een ‘must do’ maakt. 

Deadline die ‘winter’ heet
De winter heeft zich hier inmiddels al aangekondigd met de eerste sneeuwval. Amai, veel te vroeg wat mij betreft! Dus wordt de Tour d’Oisans zonder al te veel teleurstelling naar een ander jaar verplaatst.

Schakelen
Ik leer hier in de bergen snel berusten in het feit dat dingen vaak anders gaan dan verwacht. En dat dat dus ook oké is! Met dat snelle schakelen maak ik mijn leven een stuk relaxter kan ik je vertellen! Er komt vaak ook iets heel leuks voor terug, en dat is in dit geval ook zo!

De Trail2Daagse

De afgelopen maanden had ik wat mooie spulletjes bij elkaar gesprokkeld zoals de Ultimate Direction Fastpack van 45 liter (755gr). Die blingbling rugzak kan echt de winter niet in zonder een klein avontuur samen met mij. Maatje Wout had ook wel zin in dit avontuurtje. We hadden net mijn AltijdSporten.nl Herfst Trailrunweek in de benen. Een dagje wat rustiger aan leek ons een prima idee. Dus werd dit het plan:

• Zaterdag: 6 km en 350 hoogtemeters naar een onbemande hutje
• Zondag: 27 km en 1500 hoogtemeters om via 3 cols weer thuis uit te komen

De eerste dag
We kletsen vrolijk over de belevenissen van de Trailrunweek en kunnen ondertussen wennen aan lopen en trailen met de wel degelijk zwaardere rugzak dan afgelopen week. De zon scheen op de ruige toppen om ons heen. Samen met de gele, rode en oranje herfstkleuren gaf dit een heerlijk uitzicht als afsluiting van deze dag. Wout roept ‘we zijn geluksvogels Jantiene dat we hier mogen lopen!’ Het is heerlijk om van dezelfde dingen te genieten en ik kan het alleen maar met hem eens zijn. Ondertussen stappen we stevig door.

Daar ligt het hutje al! Ons domeintje voor deze nacht. De deur is open en nieuwsgierig stappen we naar binnen. Er hangt een plattegrond waarop is getekend waar we ‘eau potable’ kunnen vinden. In het laatste daglicht speuren we met z’n tweetjes naar het water. We horen het stromen, maar kunnen het bronnetje niet vinden. Het is vanaf hoogte vast een grappig tafereel om te zien: twee trailers midden in de ruige omgeving, zoekende naar water.

Gevonden! Wout moest er voor op z’n knieën, maar dan heb je ook wat! :)

Zoekplaatje: je ziet het links onder op de foto. Het hutje staat in het midden op de foto.

Ik geniet van het primitieve gepruts en het is een bijzonder idee dit te doen als afsluiting van de sneeuwloze maanden van 2018.
Ook heb ik het vreemde gevoel dat ik op een onbetaalbaar landgoed ben beland en dit ons kasteel is met het contrast dat we er zomaar gebruik van mogen maken.

Cabane

Het hutje is verrassend goed uitgerust. Bijna te luxe, maar we zullen niet klagen natuurlijk haha ...Een brandertje, koffie, thee, gasblikjes, matjes, kaarsjes (maximaal één tegelijk aansteken) en zelfs slaapzakken! Je mag geld of spullen doneren, maar dat hoeft niet.

In het National Parc des Ecrins zijn meerdere van dit soort hutjes. Ze worden door locals onderhouden. De één is wat eenvoudiger uitgerust dan de andere. Je kunt ze niet reserveren en de VVV promoot ze niet. In de zomer of in de weekenden kan het dus zomaar zo zijn dat je het hutje moet delen, wat mooie gesprekken en nieuwe vrienden kan geven! Of dat je er niet meer bij past en je je plannen moet aanpassen.
Waar de cabanes zitten kom je via-via te weten. Dat maakt zo’n plekje extra speciaal.

Diner & De nacht
We verwennen ons met een droogvoer maaltijd, die me echt goed smaakt. We zitten weggekropen in onze donsjassen, terwijl het daglicht langzaam wordt vervangen door de nacht. Als avondmensen liggen we toch al om 21.00 uur al op de vliering van het hutje. We bestuderen nog even de kaart, waarop we grootmoedig ons volgende Trail4Daagse avontuur uitstippelen, voordat we een nachtje het spek op onze heupen gaan testen. Het is geen Aupingmatras waar we op liggen vannacht!

Rustige start van de dag
We hebben alle tijd vandaag, dus van haast is geen sprake. Sinds gisteren is er geen bereik. Dat zijn we wel gewend hier en ik vind het fijn. Het geeft nog meer aandacht op daar waar we zijn en wat we doen.
Schaamteloos vertrekken we met goede zin pas om 10.30 uur. We mogen gelijk 600 meter klimmen naar de eerste col. Waar mogelijk trailen we wat, maar vaak is het te steil om te rennen. Sowieso wel, maar zeker met de zwaardere rugzak. Ik vind het prima en geniet van de immense omgeving. Ik voel me piepklein. Dat zijn we ook.

Déjà la neige en montagne!

Grote kans dat we de laatste lopers van dit seizoen zijn die over dit pad lopen, want er lag al behoorlijk wat sneeuw op de col. Voorzichtig zetten we onze stappen. De bergen geven me hiermee alvast een eerste knipoog naar de winter. Ik knipoog lekker naar ze terug met de gedachte dat ik ze zolang als mogelijk zal blijven betrailen ;).

Kicken!
Op de col roep ik veel ‘ohh’s en ahhh’s’. Het is er prachtig! Niet uit te leggen, dus ik waag me er ook maar niet aan in deze blog. En jippie de pippie … het trailen kan beginnen!
Over een traverse dalen we in hooguit 50 meter naar de volgende col. Ik waai er nog net niet vanaf, maak snel een foto en duik dan rillend de afdaling in achter rappe Wout aan.

Dalen dalen dalen: We trailen, wauw!

De afdaling begint technisch, het pad vinden is een puzzel, maar globaal ‘daar links uitkomen’ is voldoende om te weten en zo cruisen we springend, stappend en rennend omlaag. Een ultiem vrij gevoel! Alle spulletjes die me goed kunnen verzorgen zitten op mijn rug, we bewegen in een wereld zonder vast omlijnde paden, er is alleen maar natuur en Wout en ik. Ik voel me goed, dit is wat ik wilde!

Voor ik het weet zijn we echt aan het rennen. Het gaat maar door, kilometers ver kan ik de vallei inkijken … ik doe hard mijn best Wout bij te houden, wat niet lukt, maar het heeft ook iets moois. Allebei in onze eigen flow. Rennen ... rennen … rennen!

De rugzak zit ‘parfait’! Geen op & neer gehobbel, veel beweegruimte bij de armen en handige vakjes waar ik direct bij kan. Ik ben erg blij met de investering, de rugzak draagt echt bij aan het plezier!

Water bijvullen
Alle waterbronnen onderweg tijdens het sporten in Frankrijk vind ik ideaal. We komen een bron tegen op onze route bij een hutje (dat dicht zit, altijd even checken natuurlijk). We vullen bij, checken de kaart en herstarten de looppas.

Zure benen

Voor het laatste stuk richting huis hadden we een col-keuze-programma. We hadden al snel besloten dat we de col met de meeste hoogtemeters zouden nemen. Die heeft de mooiste afdaling. Ook hier is het speuren naar het pad. Wout vindt haarspeldbochten sowieso overrated, dus lopen we gewoon recht op de hoogtelijnen richting de col. Ik volg stilletjes, terwijl mijn beenspieren piepen en kermen ‘hoelang nog Jantientje?’.

We zijn er alweer. Op een col staan geeft me altijd weer een speciaal moment. Je kijkt uit op het dal waar je vandaan komt én als je je hoofd een kwartslag draait wordt je nieuwsgierigheid naar het uitzicht van de andere kant van de col gestilt.

Maar, deze vallei ken ik. Die ligt vlakbij huis! We hebben pret dat we dit doen ook al is het beste wel uit mijn benen. Het is dik genieten om dit te kunnen doen. Ik merk inmiddels ook de extra belasting op rug en schouders die toch wel veel meer corrigeerwerk moeten verrichten door het gewicht van rugzak. Mijn lijf kan het prima aan en ik vind het vooral interessant om te merken. Gaaf om een volgende keer nog lichter in te pakken!

Inmiddels lopen we op de, zoals wij ze noemen: de vlakke paadjes op onze berg richting huis. We kruipen langzaam uit ons trailrun coconnetje, kletsen met elkaar, hebben lol dat we dit gedaan hebben, maken nog een klein ommetje om elkaar op het dorpspleintje een met een grote glimlach een dikke high five te geven.

Het was een klein weekend avontuurtje met de potentie voor veel meer meerdaagse trailrun avonturen. Wij vinden het heel erg haalbaar voor iedereen. Wanneer ga jij?