Het is half negen 's avonds wanneer we in het tentje kruipen. De zon is net verdwenen achter de scherpe contouren in het tegenlicht. Slechts een klein stukje van de gletsjer waarop we ons bivak hebben opgezet, geeft nog licht. We rollen ons op in de dikke slaapzakken en vallen van vermoeidheid in zo’n diepe slaap dat alleen de zonsopgang ons nog kan wekken.

Foto: Mirte van Dijk

De oude Russische Furgonbus hobbelt over de snelweg van de Altai. De zandweg met kiezels en stenen is de enige toegangsweg tot het Tavan Bogd National Park en je doet er, als alles mee zit, zeven uur over tot aan de grenspost. Met een vertraging van een kleine twee dagen, omdat onze bagage ergens diep in de steppen tussen Ulaanbaatar en Ölgii bleef hangen, staren we nu eindeloos door het stoffige raampje van de hobbelende bus. We proberen een glimp op te vangen van de Tavan Bogd, wat de Vijf Heiligen betekent, en waar volgens onze Mongoolse vrienden de bergen met eeuwige sneeuw liggen. Open vlaktes reiken tot aan de horizon en heel af en toe zien we een ger, of yurt, met wat paarden, yaks en een hond die de boel bewaakt. Niets in dit landschap is gerelateerd aan klimmen of hiken, laat staan skitoeren. Het enige wat onze missie verraadt, zijn de snowboardtassen op het dak van de Furgon.

Beeld en tekst: Mirte van Dijk
Bekijk meer Hoogtelijn.