Elke reis is feitelijk niet meer dan een omweg naar huis. Deze keer dan wel een gigantisch zware - maar van een onweerstaanbare schoonheid! Kust tot kust lijnen hebben grote aantrekking, helemaal als zich daartussen een ruige bergketen uitstrekt. Bergwandelen is weergaloos maar soms zoek ik een grotere uitdaging, iets waarvan ik niet zeker weet of het lukt maar waarvan ik bij alleen al de gedachte de kriebels krijg. Van blijheid, van opwinding en van energie. 

Skyrunning is voor mij zoveel meer dan door de bergen rennen. Sport is bijzaak - alhoewel dit toch een vorm van topsport was. Skyrunnen is bergbeleving pur sang: rauw, hard, intens en eindeloos. Als de Pyreneeën zelf. 

Toch was skyrunning alléén me niet genoeg. Dat wil zeggen, zo’n uitdaging trekt me niet voldoende meer. Zo snel mogelijk was geen doel, meer een middel, om dat intense en dat pure te vangen, vast te leggen. 

• Omlaag rennen over puntige keien, urenlang, in zinderende hitte en met droge strot - om dan uiteindelijk bij zo’n kleine ‘alimentari’ de sappigste perziken ter wereld te kopen en die in de schaduw naast de winkel gulzig op te slurpen, alsof je leven ervan afhangt.
• In de nacht moeizaam uit je slaapzak kruipen om toch maar te plassen en dan onder die waanzinnige nachthemel al tijdens het plassen nadenken over hoe lang de sluitertijd moet worden, want al ben je immens moe en zijn de nachten heel erg kort, dit is van een te grote schoonheid om te negeren.
• Vanaf col-zoveel-de-zoveelste een nieuwe rij pieken zien die zich als een blauwe haaietandenzee naar het oosten uitstrekt en je blij voelen, dankbaar dat je hier nu bent, beseffend dat je reis zoveel kleurrijker wordt als het eindpunt vervaagt.