Door: Moos Braxhoofden - Oorspronkelijke tekst: Sander van Geffen

Beperking

Het was zes maanden na mijn knieoperatie en de bergen intrekken was al geen logisch besluit. Een zware trektocht maken zou in de categorie ‘dom’ vallen. We waren daarom koortsachtig op zoek naar een afwisselende dagtocht met maximaal 500 meter stijgen die in zo’n zes uur te lopen was. Mokkend over de beperking die me was opgelegd, zag ik de vinger van Monique angstig diep het hooggebergte in glijden. Mijn humeur klaarde op en mijn hart begon sneller te kloppen. Er ontstond een huttentocht voor beginners met maximaal 550 hoogtemeters per dag. En nog mooier: deze trektocht voor beginners beloofde uitzichten voor gevorderden!

Sprookjeswereld

Een kabelbaan vanaf het bergdorp Val d’Isère brengt ons naar 2700 meter hoogte; hier start onze wandeltocht. De hoge, scherpe pieken die vanuit het dal nog zo ver weg leken, liggen inmiddels binnen handbereik. Ze steken met hun warme grijsbruine tinten scherp af tegen de blauwe lucht. Als we de Col de la Leisse bereiken, hebben we al 200 hoogtemeters overwonnen.

Dat moet gevierd worden met een Franse baguette, belegd met de zachte Tomme de Savoye uit deze streek. Terwijl we genieten van deze Franse picknicktraktatie, kijken we uit over de omgeving. De verse sneeuw van een paar dagen geleden ligt als een dun laagje kristalsuiker op de steile wanden rond het dal. Het is net een sprookjeswereld, vooral als je bedenkt dat het midden in de zomer is. Vanaf hier daalt ons pad glooiend omlaag naar het eindpunt van vandaag. Dit is de Refuge de la Leisse op 2487 meter; een afdaling van 280 meter. Ik wrijf mijn knie moed in en strik mijn veters wat strakker voor ik aan de afdaling begin.

Perfecte harmonie

De tweede dag voert door de vallei van de Leisse. Vanuit de vallei voert het pad hoog de bergen in. We klauteren over een puinveld klauteren met rotsblokken die tot ons middel reiken. Ik doe voorzichtig en ben zuinig op mijn knieën. Soms dreig ik mijn evenwicht te verliezen en gebruik ik een van mijn wandelstokken. De zwarte en gele korstmossen transformeren de stenen in abstracte kunstwerken. Geïntrigeerd door het korstmos let ik even niet op waar ik mijn voet neerzet. Bijna maak ik een lelijke schuiver. Ik heb mijn les weer geleerd en geconcentreerd klauter ik verder. We komen langs boerderijtjes met in verval geraakte stallen. De gebouwen harmoniëren perfect met het landschap.

De vallei is nu breder geworden en geeft ruimte aan een heuvelachtig landschap. Het is een speelveld voor de marmotten die hier in groten getale voorkomen. Als we proberen dichterbij te komen, gaat een flinke bergmarmot op zijn achterpoten staan. Hij slaat piepend alarm, waarna alle marmotten zich snel in hun holen verschuilen.

Groep pubers

De tweede hut waar we overnachten, Refuge de la Femma, is groter dan de vorige. Onze slaapplaatsen liggen in een ouder deel van de hut, dat ook buiten het seizoen open is. De hut wordt dan gebruikt door toerskiërs die een bivak zoeken. In dit deel van de hut slaapt ook een groep van 22 pubers. Ik bedenk hoe ik op die leeftijd mijn nachten doorbracht tijdens schoolkampen en maak me zorgen over mijn nachtrust. Maar als ik even later de leidster aan het werk zie, krijg ik meer vertrouwen. Hoewel ze nauwelijks ouder is dan de jongeren zelf, leidt ze de groep met ijzeren hand. Als het later op de avond een heus feest wordt in de slaapzaal stormt ze kwaad binnen. Als een mitrailleur schiet ze Franse woorden op de jongeren af. De rest van de nacht blijft het muisstil.