De Pic Sans Nom Noordwand

Het had niet veel gescheeld of de eerste Nederlandse beklimming van de Pic Sans Nom noordwand (3913m) via de Cambon-Francou (ED, 1000m 6B/A1, M4) had überhaupt nooit plaatsgevonden. Court Haegens en Michael van Geemen deden in de zomer van 2003 mee aan het NKBV topsportproject Alpien+ in de Ecrins. Het duo had hun voornemen om de Cambon-Francou te klimmen al min of meer laten varen. De locatie van het project werd namelijk volgens planning verplaatst van Ailefroide naar La Berarde - wat te ver verwijderd was van de Pic Sans Nom. Bovendien leek het weerbericht niet goed genoeg voor een grote alpiene route.

Het briefje

Halverwege de urenlange rit van Ailefroide naar La Berarde gingen ze nog even een multipitch klimmen op de Tour Termier vlakbij de Col du Galibier. Maar bij terugkomst bij de auto kregen de plannen voor de komende dagen plotseling een onverwachte wending. Ze vonden namelijk het volgende briefje onder de ruitenwisser [uit het FR naar NL vertaald - red.].

Hey mannen,

De weersvoorspelling is weer veranderd. Ik denk dat het mogelijk is om de naar de noordwand van de Pic Sans Nom te gaan.

• de 0 graden grens ligt op 3500m.

• Blauwe lucht. Windrichting N/NO a O. 10/30 km/u

Het weerwindow is groot - kortom, gaan!
Bel me of stuur een bericht.

Philippe.

Het briefje was afkomstig van Philippe Giraud, de eindverantwoordelijke Franse berggids die het project al jarenlang begeleidde. Met zijn zegen op zak reden Court en Michael zo snel mogelijk terug naar Ailefroide. Ze zetten koers richting de Glacier Noir, het imposante bassin waar de grote wanden van de Pelvoux, Pic Sans Nom en Ailefroide bovenuit torenen. Hun doel is de Pic Sans Nom noordwand, die voor 2/3e is opgebouwd uit compact graniet en voor 1/3e uit gneis. Het waren de bekende klimmers Jean-Michel Cambon en Bernard Francou die op 5 augustus 1975 de route openden tot het einde van het graniet. Ze daalden de volgende morgen na een bivak af. Op 11 juli 1976 volbracht Thierry Leroy de eerste solo-beklimming. Hij klom bovendien als eerste via het mixed terrein door naar de top.

Een complete onderneming

Court en Michael willen de gehele route van Leroy voltooien. Ze hebben daarom ook hun ijsklimmateriaal mee, wat een hoop extra gewicht toevoegt. Als ze de beklimming starten blijkt het graniet steil en compact te zijn. Enkele overhangen bieden bescherming tegen steenslag. De route volgt een duidelijk spletensysteem, met een sleutellengte (6B/A1) die vaak nat is. Het is hard werken voor Court en Michael, maar ze komen er goed doorheen. Op de band die het graniet van het gneis scheidt, bivakkeren ze.

De volgende morgen beklimmen ze het mixed terrein in het bovenste gedeelte van de wand. Ze beklimmen enkele ijsvelden en zoeken de makkelijkste weg door de soms losse gneis.

Als ze op dag 2 om 18.00 op de top aankomen, is de euforie compleet. Ze hebben een mooi avontuur beleefd in een grote route waarbij je thuis moet zijn in de diverse facetten van het alpinisme. Alles viel op zijn plek, met dank aan dat kleine briefje onder de ruitenwisser.