MENU

Alta via del Granito - Trentino

Over het algemeen zijn de Dolomieten in het hoogseizoen bezet door toeristen. De hele Dolomieten? Nee, een bijzondere bergketen - de Lagorai - biedt dapper weerstand aan de hordes. Dat maakt het leven van de bergsporter bepaald aangenaam...

Door: Moos Braxhoofden - Oorspronkelijke tekst: Wendy Jansen

Enthousiaste berggids

We lopen de drie dagen lange rondwandeling de Alta Via del Granito, een zeldzaam mooie en afwisselende trektocht door de Lagorai. Deze bergketen ligt direct ten zuiden van de door veel bergsporters bezochte typische kalksteengebergten van de Dolomieten. Het graniet van de Lagorai en het vele water geven het gebied een eigen karakter. We zien een combinatie van een rijk dieren en plantenleven en imposante rotsmassieven. Niet vaak zagen we in drie dagen zulke verschillende landschappen.

© Mieke Scharloo We staan inmiddels op de top van de Cima d’Asta (2.847 m). Dit is de hoogste piek van het 50 kilometer lange Lagoraigebergte in het zuiden van de Dolomieten. De mist die een uurtje eerder het zicht beperkte tot nagenoeg nihil, is even plotseling weer vertrokken als hij opkwam. Het weer leek nog zo’n goede reden om in Rifugio Brentari bij te komen van een klim van ruim duizend meter in drie uur.

Temeer omdat de Cima d’Asta er vanaf het meertje bij de hut helemaal niet uitzag als ‘eventjes oploopbaar’. Maar, het weer zit mee en onze enthousiaste berggids Walter staat te trappelen. Onze reputatie als Nederlandse bergsporters staat op het spel. En eenmaal boven... ach, je kent het gevoel. Het steile couloir en de gemzenklim zijn we alweer vergeten. Laat staan de gedachte dat we ons twee etmalen geleden nog onder zeeniveau druk maakten over afwas en werk.

Prikkeldraad

We slapen in met regen en onweer, de volgende ochtend wisselen wolken en blauwe lucht elkaar af. De route volgt grotendeels de bergkammen, met af en toe een uitstapje naar boven of beneden. Een lange en fantastische wandeling: veel groen, vergezichten, en rust.

In de Eerste Wereldoorlog is hier hevig gevochten door de Italianen en de Oostenrijkers. We passeren een aantal bergmeertjes met prachtig uitzicht op de ons omringende bergen.

© Mieke Scharloo Overal zien we de resten van een voormalig Oostenrijks hoofdkwartier: een uitgebreid netwerk van paden, tunnels, loopgraven, grotten en stenen resten van huizen. Hoe zou het zijn om hier, op 2.000 meter hoogte, in je wollen kniekousen en met bevroren vingers te moeten wachten op een aanval van de vijand? Om nog maar niet te denken aan de andere kant, die zich onbeschut door de rollen prikkeldraad en houten versperringen de berghelling op moest vechten.

Meer over Trentino

Meer over Trentino

Wil je meer weten over bergwandelen in Trentino? Bekijk dan onze gebiedsinformatiepagina over Trentino. Je vindt er blogs, hutten en suggesties voor tochten uit de Tochtenwiki.

Trentino

Twee soorten douches

De bestemming van onze tweede dag, Caldenave, is een sprookje. De houten rifugio ligt in de warme middagzon aan het einde van een groen dal. De hut is omgeven door bergweiden, loslopende paarden en een bergriviertje. Er is de keuze uit twee soorten douches: de Siberische (een plons in de rivier), of de Bulgaarse (de tuinslang). Een eigen gevoel voor humor spreekt ook uit het opschrift op het T-shirt van de huttenwaard: “Professional Sex Teacher. All first lessons are free.” Die slaan we maar even over.

De derde dag keren we weer terug in de wereld van graniet en de imposante rotsformaties. We maken een klein uitstapje uit de route naar Passo del Tombolin; de Italiaanse Macchu Piccu. Een door soldaten in de rotsen uitgehouwen trappenstelsel leidt langs de toppen van een scherpe rotskam. Overal zijn schietgaten. De trap leidt naar een strategische top die naar drie kanten vrij uitzicht geeft. De tunnel naar de andere kant van de rotsen is dichtgemetseld. Hoeven we die reputatie tenminste niet ook te verdedigen.